Kışın huzur veren beyaz örtüsü altında yazılmış en duygusal şiirlerle, soğuk gecelerde içimizi ısıtan anlamlı satırlara adım atın. Kışın yalnızlık, umut ve doğanın döngüsünü keşfedin. Kış mevsimi hakkındaki en güzel şiirler. Kış ile ilgili, kış temalı şiirler, Mevsimler, kardan adam, kar ile ilgili şiirler.
Kış, sadece doğanın sessizliğe büründüğü bir mevsim değil, aynı zamanda insana derin düşünceler armağan eden bir zaman dilimidir. Kar taneleri gökyüzünden süzülürken, her biri bir masal fısıldar; soğuk rüzgarlar geçmişin hatıralarını taşır, sessiz geceler ise geleceğin umutlarına kapı aralar.
Kışın beyaz örtüsü altında yatan doğa, aslında bir yenilenme sürecindedir. Her dal, her toprak parçası, içten içe baharı hazırlar. İnsan ruhu da bu mevsimde kendi iç yolculuğuna çıkar. Sobanın başında anlatılan masallar, camlarda beliren buz çiçekleri, sıcak bir bardak çay eşliğinde okunan satırlar… Her biri, kışın soğuk yüzünün ardındaki sıcak yüreği hissettirir.
Şairler, kışın bu derin anlamını kalplerine dokunan sözcüklerle anlatır. Onlar için kış, yalnızca kar ve soğuk değil; aynı zamanda özlem, yalnızlık, umut ve yaşamın döngüsünü ifade eden bir ilham kaynağıdır. İşte, kışın fırtınalı gecelerinden sıcacık anılarına uzanan bu şiirler, hepimizi bu büyülü mevsimin içten sesini duymaya davet ediyor.
Şimdi, kışın beyaz örtüsü altındaki duygulara birlikte dokunalım…
KIŞ NEŞESİ
Sobamızda köz parlar,
Evin içi hep ısınır.
Pencereden bakınca,
Kar taneleri süzülür.
Kestane patlar durur,
Elimizde çay tüter.
Kimi hikâye okur,
Kimi düşlere gider.
Şarkılarla coşarız,
Bazen oyun oynarız.
Gönlümüzü ısıtır,
Kış gecesi anılar.
KIŞ MANZARASI
Tepeler karla örtülü,
Her yan beyaz bir rüya.
Ağaç dalları suskun,
Sanki durmuş dünyada.
Fırtına uğuldarken,
Evler sıcacık yuva.
Dışarısı dondurucu,
İçeride huzur var.
Mont, atkı, eldivenler,
Olmazsa olmaz kışın.
Hele bir de kartopu,
Ne tatlıdır bu işin!
KIŞ BAHÇESİ
Karlar içinde bahçem,
Beyazlara bürünmüş.
Her köşesi sessizce,
Masallara sürünmüş.
Kuştüyü gibi yumuşak,
Kar taneleri iner.
Dallar altta eğilir,
Üstü karla süslenir.
Ne güzeldir bu manzara,
Doğa ne güzel yaratır.
Kış bahçesi hüzün değil,
Kalpleri huzurla yatıştırır.
KIŞ SABAHI
Sabah olur, gün doğar,
Camda buz çiçekleri.
Her nefeste buğulanır,
Baktığım penceresi.
Tarlalar beyaz örtü,
Köy yolları suskun hep.
Bir kahve içsem şöyle,
Isınır belki bir nefes.
Kış sabahı soğuktur,
Ama yürek sıcaktır.
İçimde sevgi dolup,
Güneş gibi parlaktır.
KAR YAĞIYOR
Usulca düşer karlar,
Sessizlikte yankılanır.
Ayak sesim bile sanki,
Rüzgarla yarışır.
Yürürüm ince ince,
Kar kokusu dolarken.
Yüzümde bir tebessüm,
Kış manzarası izlerken.
Gökyüzünden iner kar,
Sanki göçmen kuş gibi.
Bu beyaz dünya benim,
Hem soğuk hem sevimli.
KIŞIN SESSİZ ŞARKISI
Dinle, ey kar fırtına,
Söyler gece türküsün.
Gökyüzünden beyaza,
Boyanır yerin yüzü.
Dağlar giymiş kürkünü,
Yamaçlarda beyaz iz.
Soğukta çıplak kalan,
Ağaçlarda hüzün giz.
Tipi eser, rüzgar savurur,
Buz tutmuş her bir köşe.
Kışın sessiz bir şarkısı var,
Usulca iner gece.
KARIN SIRRI
Ne saf ne beyazsın kar,
Gökyüzünden düşerken.
İçimde bir huzur var,
Sana baktıkça derinden.
Dalların kırık yerini,
Örtüyorsun ince ince.
Bir iyilik perisisin,
Kışın soğuk nefesinde.
Geldiğin gibi sessiz,
Gitmek için acele.
Ne diyorsun ey kar,
Bu beyaz hâlin ne güzel!
KIŞ TÜRKÜSÜ
Kış gelir, dağlar susar,
Pamuk gibi kar yağar.
Sokaklarda ayak izi,
Beyaz örtüye değer.
Rüzgar eser, ince ince,
Pencereler buz tutar.
İçimizde sıcacık bir,
Hikaye başlar, yaşanır.
Ey kış, nazlı dostumuz,
Üşüsek de severiz.
Her beyaz kristalinde,
Masumiyet görürüz.
KIŞTAKİ ÇINAR
Kar, dallarına yük olur,
Ey yalnız çınar ağacı.
Rüzgarlarla savrulur,
Kışın serttir mirası.
Düşün, bir zaman yaz vardı,
Dallarında kuş cıvıldar.
Gölgen serin bir dünyaydı,
Altında yorgunlar uyur.
Şimdi kar beyaza boyar,
Yaprağın yok, sessiz kaldın.
Ama biliyorum, çınarım,
İçinde bahar sakladın.
KÜÇÜK ÇAM AĞACIM
Küçük çam ağacım, suskun musun?
Kar, dallarını sarıp sarmalamış.
Soğuk kış seni mi unuttu yoksa?
Dalların, yıldız gibi parlamış.
Yaz gelsin, kuşlar konacak sana,
Gölgen serin bir nefes olacak.
Şimdi sabret, küçük çam ağacım,
Bahara açılacak yolların.
Yüreğinde umut sakla hep,
Kış geçici, soğuklar bitecek.
Doğa yeniden yeşerecek,
Sen büyüyeceksin, küçüğüm.
KAR GÖLGESİNDEKİ TEPE
Kış, dağları sessiz bir örtüyle süsler,
Bir beyaz sessizlik sarar her yeri.
Ufukta kaybolan soğuk rüzgarlar,
Hikayeler anlatır tepelere geri.
Tipiler ürkütür yalnız hayvanları,
Kurt ulur gecenin soğuk bağrında.
Ama bu karanlık geçicidir dostum,
Baharı saklı tutar kışın ardında.
Her beyaz çiçek bir gün eriyecek,
Buzdan kaleler sulara dönecek.
Kış bir ninni gibi kulağıma der,
“Sabret, bahar yeniden gelecek.”
KIŞIN YETİMLERİ
Gece, kar taneleri usulca düşer,
Sokaklarda rüzgar öfkeyle eser.
Sen sımsıcak yatağında uyurken,
Bir yetim üşür, yıldızlar göğünde sönmüşken.
Bir köşe başında, elleri buz tutmuş,
Gözlerinde hüzün, yüreğinde korkmuş.
Bir lokma ekmek mi, sıcak bir yer mi?
Hangi dilek duyar karanlık gecemi?
Yavrum, unutma bu soğuk dünyada,
Birçok kalp atar sessiz bir feryada.
Yüreğinde yer aç, hisset sevgiyi,
Paylaş kış gecesinin hüznünü, umudu.
KARLA ÖRTÜLÜ ŞEHİR
Kış gelir, sokaklar sessiz, derin,
Kar bembeyaz örter tüm şehrin yüzünü.
Ağaçlar sessiz şamdan gibi durur,
Buz tutmuş yollar, rüzgarla vurur.
Tipi savurur beyaz örtüsünü,
Pencereler buhar, saklar iç yüzünü.
Bir masal gibi sessizce gelir kış,
Doğa susar, yaşam biter sanırsın.
Ama içinde bahar taşır her dal,
Kışın ardında umut saklar bir hal.
Kar altındaki tomurcuk fısıldar,
“Beni bekle, bir gün bahar yaşanır.”
KARDAN ADAMIN HÜZNÜ
Bir sabah erkenden, kardan adam doğar,
Babamla birlikte ona bir şapka var.
Kömürden gözleri, havuçtan burnuyla,
Mahallede gülüşler dolar havaya.
Çocuklar gelir, oyun başlar neşeyle,
Kardan adam nazlı, izler onları sevinçle.
“Aman dikkat edin, sakın hasta olmayın!”
Der gibi sanki sessizce anlatır halini.
Ama güneş görünür bir öğle vakti,
Isı gelir, eritir karın ta kendisini.
Bir hatıra kalır bizden geriye,
Kardan adam hüzünle döner geçmişe.
